Quita da Lixa is een wijnhuis dat midden in Minho ligt, dus onder de DOP Vinho Verde valt. De wijngaarden liggen een 40 km noordoostelijk van Porto, waar de bodem veel graniet en leisteen bevat. Het aantal zonuren is hoog, rond de 2500 op jaarbasis maar ook de regelval is overvloedig (tussen de 1500 en 2000 mm op jaarbasis).
Een van de veel geteelde witte druiven rassen is de Alvarinho, in Spanje Albariño genoemd. Dit ras zou feitelijk een Riesling zijn die door monniken in de middeleeuwen naar Spanje is gebracht. Wat beide druivenrassen in ieder geval gemeenschappelijk hebben is de hoge zuurgraad en het verfijnde, soms bloemige aroma.
Traditioneel wordt er voor het leiden van de ranken gebruik gemaakt van hoge granieten palen, waardoor er minder risico is op rot en er ruimte is voor teelt van andere gewassen onder de ranken. Meer en meer wordt het cordon-systeem toegepast.
We proefden de Pouco Comum, een Alvarinho uit 2015.
De wijn is helder, bleekgeel. We ruiken peer en lychee. Zoals te verwachten bij wijnen uit de Vinho Verde heeft er een lichte malolactische vergisting plaatsgevonden (appelzuur wordt omgevormd tot melkzuur) waardoor er een miniem prikkeltje op de tong is. We proeven ook weer peer en stoofappeltjes. De zuren zijn licht en er is een klein bittertje dan na blijft hangen. In de mond is de wijn niet adstringerend maar voelt wel licht droog aan.
We vinden het een mooie wijn, lekker voor op het terras, in een vroeg voorjaar achter glas, en zouden dan doordrinken bij een maaltijd met stevige vis zoals zwaardvis of rogvleugel. We vermoeden dat de wijn ook prima een niet-scherpe maar wel kruidige oosterse maaltijd kan doorstaan.
We kochten de wijn voor ruim € 7 bij de Sligro.
De wijn toont fraai in het glas: een mooie warme amberkleur, bijna wat stroperig hangt zij aan het glas. Direct vallen de friszoete geuren op die kenmerkend zijn voor de musakaatdruif: honing, oranjebloesem, sinaasappelzest kruidnagel. We associëren de geur ook direct met rozen.